MENU

Zbroja pełna Części pełnej zbroi płytowej: 1. Hełm 2. Obojczyk 3. Naramiennik 4. Opacha 5. Napierśnik 6. Nałokcica 7. Fartuch 8. Zarękawie 9. Taszka 10. Rękawica 11. Nabiodrek 12. Nakolannik 13. Nagolennica 14. Trzewik Zbroja pełna – wieloelementowy rodzaj zbroi, chroniący całe ciało żołnierza, mocowane za pomocą rzemyków ze sprzączkami lub zatrzasków (grzybki, haczyki i tym podobne). Występowała jako pancerz kolczy lub zbroja płytowa[1][2]. Budowa pełnej zbroi płytowej Typowa zbroja płytowa składała się z: hełmu, kirysu (czyli osłony tułowia zbudowanej z napierśnika z przodu oraz naplecznika z tyłu), naręczaków (zbudowanych z zarękawi, nałokcic, opach i naramienników), tarczek opachowych, obojczyka, rękawic, nabiodrków, nakolanników, nagolenników oraz trzewików[1][2]. Zbroje pełne w średniowieczu Produkcja pełnej zbroi płytowej dzieliła się na dwa główne nurty ze względu na cechy konstrukcyjno-estetyczne i miejsce wyrobu. Oddziaływały one na produkcję uzbrojenia w pozostałych częściach Europy. Były to: zbroje północnowłoskie (tak zwane mediolańskie) – ośrodkiem produkcji był przede wszystkim Mediolan, oprócz niego także Wenecja, Brescia i Mantua. Tamtejsze wyroby cechowały się przewagą linii łagodnych, gładkich płaszczyzn oraz skłonnościami do asymetrii. zbroje niemieckie (zwane częściej gotyckimi) – nurt zaczął się wyodrębniać w drugiej połowie XV wieku w warsztatach południowoniemieckich (szczególnie w Augsburgu, Norymberdze i Landshut). Zbroje te miały wydłużone kontury, smukłą sylwetkę i były bogato żłobkowane (kanelowane). Pewnego typu syntezą obu nurtów były tak zwane zbroje maksymiliańskie.